In gesprek met Ineke de Groot

Na een idyllisch ritje door onze mooie Friese weilanden kom ik aan bij een gezellig erf met een grote stal. Buiten lopen overal paarden in de weide, binnen vliegen zwaluwen af en aan en lopen de kippen nieuwsgierig om mij heen. Ik word begroet door een vrijwilligster die samen met haar dochter aanwezig is. De trots op haar werk spat van haar af. Ze heeft een vrijwilligerscontract en behoort tot de vaste medewerkers. Ze heeft hart voor de stichting. Dan komt Ineke aangelopen. In uiterlijk een oudere, frêle dame in knalrode laarzen. Maar vergis je niet; deze dame heeft veel pit en kracht! Geestelijk zo scherp als een mes en fysiek niet vergelijkbaar met haar leeftijdsgenoten.  Ze mest de stallen leeg, rijdt nog paard en duwt dagelijks kruiwagens vol mest het erf rond. Hoogstpersoonlijk heeft ze deze stichting opgericht vanuit eigen idealisme. En dat voel je.

We beginnen het interview absoluut niet met vaste vragen maar zitten al ruim een uur in gesprek voordat we echt toekomen aan onze 100 dagen. Voor de leesbaarheid zet ik hem toch maar even vooraan: 100 dagen geen vrijwilligers, wat gebeurt er dan volgens jou?

“Daar kan ik kort en krachtig over zijn,” zegt Ineke: “dan zijn al onze dieren dood. De paarden, de kipjes, alles. Zo simpel is het. En daar is iedereen hier ook van doordrongen: Je bent verantwoordelijk. Je moet er zijn. Ik heb nog nooit gehad dat hier niemand was.”

De overheid wil nog wel eens met de mond belijden: “vrijwilligerswerk is het cement van de samenleving.” En zo is het. De maatschappij gaat scheuren vertonen zonder vrijwilligers.

Ineke is van de ‘gouden generatie’, zoals ze het zelf omschrijft; een babyboomer die op haar 59^e al met vervroegd pensioen kon. “Tot die tijd heb ik hard gewerkt, fulltime. Ik was onder andere promotiemanager bij Lego. In een tijd dat dit soort functies niet per se voor vrouwen weggelegd was. Ik heb mezelf écht moeten bewijzen. Ik had een promotiebudget van vier miljoen gulden per jaar. Ik organiseerde de grote Lego-shows in Nederland en zat twee weken per jaar in Denemarken. Dat was prachtig. Daarna heb ik zestien jaar gewerkt bij een grote uitgever als marketingcoördinator.” De opgedane kennis past ze nog steeds dagelijks toe: “Dankzij mijn vak kon ik de opzet voor pensioenpaard bedenken. Ik schreef een reëel plan met goede financiële onderbouwing.”

Na haar pensioen wilde ze absoluut wat voor dieren doen. “Op mijn 53-ste, in 2002, begon ik met paardrijden. Een van de paarden waar ik het rijden op leerde, was Berthus. Eind 2004 werd hij zwaar kreupel. Hij stond vastgebonden aan het halstertouw in een stand. Zijn lot was de slacht. Verschrikkelijk. Ik lag er ’s nachts wakker van. Eindigt paardrijden voor het paard zo? Ik wist dat ik iets moest doen. Ik schreef het plan van aanpak/promotieplan. Legde het de manege-eigenaar van de voormalige Leeuwarder Manege voor, richtte de stichting op en startte een intensieve wervingscampagne voor donateurs. Berthus’ pensioen was snel geregeld. Hij kreeg een eigen stal in de manege zelf met een korting op het tarief. Zo zijn er vijf paarden en een pony opgevangen voordat we dit pand konden aankopen.” Berthus kon nog acht jaar genieten van zijn pensioen.

Ineke is zelf uiteraard vrijwilliger in haar eigen stichting. Ze werkt volop mee aan de verzorging, maar ook aan schilderwerk en overige ‘bouwklussen’. Ze schenkt jaarlijks een deel van haar pensioen aan haar stichting. “Ik zit er met hart en ziel in. Dit is waar ik voor leef. Ik weet voor 100% waar ik het voor doe. Er zijn hier dieren binnengekomen die het helemaal gehad hadden met het manegewerk. Hun incasseringsvermogen was op. Met alle goede zorgen, de rust, er wordt niets meer van ze gevraagd, zie je ze – en soms duurt dat maanden en maanden – opbloeien. Voor ieder oud manegedier is het pensioen een zegen. Bij deze dieren zie je voor 200% wat die dik verdiende goede oude dag voor ze betekent.”

“Dat is iets wat ik ook zoek bij mijn vrijwilligers: hart voor de dieren. De paarden gaan hier altijd voor. We hebben hier nu acht vrijwilligers, ze zetten zich met hart en ziel in voor de dieren. Naast deze acht zijn er meer vrijwilligers. Bijvoorbeeld onze vaste klussenman die iedere week komt. Hij is enorm handig. Hij kan timmeren, lassen, constructies maken. Hij heeft bijvoorbeeld het terras aangelegd, pergola’s gebouwd en plantenbakken gemaakt. Vaak van restmateriaal. “Ik vind het belangrijk dat de omgeving er ook mooi uitziet,” legt Ineke uit. “Donateurs komen hier regelmatig. Het geheel moet verzorgd zijn. Maar we geven er een bescheiden bedrag aan uit. Het geld is voor de paarden. Weinig geld maakt creatief zeg ik dan maar.”

En als iedereen nu eens vier uur vrijwilligerswerk per week zou gaan doen. Wat zou dat betekenen? In deze tijd zie je dat mensen veel geld hebben en alles maar kunnen kopen. Met geld kun je compenseren…Van kopen word je eventjes blij, maar niet langdurig. Het vult je leven niet. Je kunt je ontevredenheid en het gebrek aan zingeving er niet mee wegnemen. Als je vier uur per week bij de paarden werkt kom je tot rust. Je werkt hard, wordt fysiek moe en maakt je hoofd leeg. Maar je gaat met een warm hart naar huis. Het is zinvol werk. En bij een paard ben je in het hier en nu.

Wil je ook een handje helpen?  https://samenleeuwarden.nl/vacature/echte-paarden-en-ponyliefhebbers-gezocht-voor-de-verzorging-van-onze-oude-manegedieren/

En ook donateurs zijn altijd welkom: