In gesprek met Jacob Wiedijk over de Spulwike
Op het sportveld aan de rand van Easterein zitten een paar honderd kinderen geboeid te kijken naar een groep vrijwilligers die verkleed de tweede dag van de Spulwike opent. De kinderen joelen in koor de yell voordat ze opspringen en in kleine groepjes de vrijwilligers volgen het dorp in. Het is een gezellige boel, dat is duidelijk!
In het dorp treft ik Jacob Wiedijk. Volledig in passend tenue en onder de verfspatten heeft hij wel even tijd voor dit interview. “De verfspatten komen van het verfgevecht van gisteren” noemt hij. “Alle kinderen zitten er ook onder. Aan het eind van de week doen we het nog een keer, zodat iedereen er mooi gekleurd op staat.” Terwijl we rondlopen in het dorp, zien we overal groepjes kinderen spelletjes doen. “Het is de bedoeling om de kinderen zo simpel mogelijk bezig te houden,” vertelt Jacob. “De meeste spellen bestaan uit materialen die niet veel kosten; ringgooien met pionnen en fietsbanden, boter kaas en eieren met pvc buizen en houten dobbelstenen die al jaren meegaan. We maken muziekinstrumenten van yoghurtemmers en bierdoppen. Het hoeft allemaal niet zo moeilijk. De kinderen vermaken zich altijd wel.”
100 dagen zonder vrijwilligers… wat gebeurt er dan volgens jou?
Zonder vrijwilligers zou de Spulwike niet bestaan. Dit evenement bestaat al sinds 1972 en wordt al generaties lang door vrijwilligers georganiseerd en uitgevoerd. Veel van de vrijwilligers hebben zelf als kind ook meegedaan. Zonder vrijwilligers dus geen Spulwike.
En ook niet zonder de sponsoren. Niet alleen voor de financiën maar ook voor de inzet van middelen, zoals een shovel. Dat wordt belangeloos gedaan.
Spulwike is een samenwerking van drie dorpen: Easterlitens, Easterwierum en Weidum. Kinderen uit de hele omgeving zijn natuurlijk welkom. Jacob is de nieuwe voorzitter van Easterlitens. Bij wijze van stage heeft hij nog 1 jaar meegelopen met de oude voorzitter om alles goed in de vingers te krijgen. Nu is hij aan zet. Het organiseren van de Spulwike begint al in januari. Er komen zo’n 650 kinderen uit de regio meedoen en er zijn zo’n 125 begeleiders actief. Die begeleiders zijn allemaal vrijwilligers tussen de 18 en 35 jaar oud. Sommige met een achtergrond in pedagogisch werk, maar vooral veel mensen die zelf als kind ook meededen aan de Spulwike. Het is een soort wederkerigheid; de kinderen die eerst meededen zijn nu begeleider. Ze begrijpen precies het gevoel van Spulwike en zetten alles op alles om de kinderen dit mee te geven.
“Dat is ook precies de bedoeling, stipt Jacob aan; de begeleiders zijn allemaal 18-plus. Ze hebben allemaal oog voor de kinderen en begrijpen dat die deze 4 dagen op de eerste plek komen. Zelf worden ze beloond met een feestje ’s avonds, maar dit mag niet te gek gaan. Je moet er immers in de ochtend weer 100% zijn voor de kinderen.” Eigenlijk een mini-cursus ouderschap concludeer ik.
De begeleiders die we tegenkomen hebben ontzettend veel plezier, dat is heel duidelijk. Overal is lawaai en vrolijkheid. De kinderen hebben het razend druk met de spelletjes en tussendoor rijdt een bar rond met een limonadetap voor de kinderen en koffie voor de vrijwilligers. Het bruist in het dorp en de vrolijkheid is besmettelijk. Oudere mensen zitten in hun voortuin vol plezier te kijken naar de kinderen, ook zij doen zo een beetje mee.
De hele week draait om de kinderen. Alle kinderen. Zo worden de groepjes vooraf samengesteld door vrijwilligers en maken ze hierbij ook matches. Zo is er een groepje kinderen met een lactose-intolerantie die dan ook weer een begeleider hebben met lactose-intolerantie. Ook kinderen die extra aandacht nodig hebben krijgen een matchende begeleider die ervaring heeft met de doelgroep. Dan kan iedereen meedoen.
Aan de vraag ‘wat gebeurt er als iedereen vier uur vrijwilligerswerk gaat doen’ komen we eigenlijk niet meer toe. Jacob heeft zijn functie te vervullen en ik geniet nog even van de wederkerigheid van generaties feest en vrijwilligerswerk.
Om een goede impressie te krijgen van de Spulwike, kijk je hier: www.spulwike.frl/